Ik zeg altijd: ik ben dubbel positief

“In 1997 werd ik gediagnosticeerd met aids, ik was er echt best wel slecht aan toe. Mijn ouders hadden een buddy voor me geregeld, een gay politieagent uit De Haag. Die wees me op het bestaan van de Hiv Vereniging. Toen ik een beetje herstelde, deed ik af en toe mee met lotgenotenactiviteiten. Een keer een boottocht, een weekendje weg, samen zwemmen. Maar ik was er terughoudend mee want het leek me confronterend om mensen te zien die er slechter aan toe waren dan ik – wat trouwens niet gebeurde.

Ik vond die tijd zwaar hoor. Ook vanwege de medicatie toen, AZT, dat was heel heftig. Maar het bracht me ook positiviteit. Ik zeg altijd: ik ben dubbel positief. Want ik ben heel positief van mezelf, en toen kreeg ik de hiv-diagnose erbij: nog een keer positief! Hiv doet me beseffen wat ik allemaal wél heb, ik waardeer mijn leven meer, dat vind ik een meerwaarde.

In 2019 ben ik als vrijwilliger begonnen bij de Hiv Vereniging. Elke eerste zaterdag van de maand is hier in Limburg een lunch, daar ben ik een keer met mijn partner langsgegaan en blijven plakken – ik heb me aangeboden als vrijwilliger. Het is leuk om te doen en het gaat heel goed, met een leuke kliek vaste mensen en regelmatig nieuwe gezichten. Soms komen mensen van behoorlijk ver weg, daaraan merk je dat het belangrijk is dat zo´n samenzijn er is, en weet je waar je het voor doet. Het is een hecht clubje. Het kwam een keer voor dat mijn pillen op waren. Eén belletje met iemand van wie ik wist dat die dezelfde medicatie slikt was genoeg: 'Ja hoor, kom maar een pilletje halen!'