Mijn moeder is eind 2009 overleden, zij had de ziekte van Alzheimer. Ruim 53 jaar waren ze getrouwd. Mijn vader bleef alleen over en sloeg zich er dapper doorheen. Eigenlijk waren het zes jaren van overleven voor mijn vader. Zonder mijn moeder was hij zijn andere helft kwijt.
Uma loekoe fa joe mooi !! Joe na wang kanka uma Vrouw, kijk hoe mooi jij bent Hoe sterk jij bent Vrouw sta op ..
Daar zit je dan, als 50-plusser met hiv. En als vrouw van zekere leeftijd. Ik lees dat de levensverwachting van mensen met hiv van boven de vijftig toch wat minder is dan die van gezonde mensen. Ach ja, het zal wel. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik dacht dat ik een glorieuze dood zou sterven.
Negen maanden op, negen maanden af. Voordat ik bevallen was, zei het me helemaal niks. Sterker nog: ik vond maar dat ze zich aanstelden. De bevalling was zo gepiept, binnen 1 ½ uur tijd lag ons mooie mannetje op mijn buik. Kort daarna liep ik al naar de afdeling neonatologie. De verpleging staarde me aan “Mevrouw, u bent net bevallen”, “Ja” riep ik, en draafde met een stevige pas door om mijn mannetje te bewonderen.
Ik val meteen maar met de deur in huis met de vraag: “ Hoe vertel ik mijn nieuwe partner dat ik hiv-positief ben?” Ik heb dat altijd als lastig ervaren, moet ik zeggen. Vaak heb ik op internet gezocht naar ervaringen van anderen of advies gevraagd aan mensen in mijn omgeving die in hetzelfde schuitje zitten. Meestal kreeg ik te horen: “ Er zelf geen beladen onderwerp van maken, want anders straal je dat ook uit.”
Stoere Hanne over haar motivatie om mee te doen aan Humans of Amsterdam in de METRO
Er zit ogenschijnlijk iets tegenstrijdigs in de titel maar uiteindelijk is dit niet het geval. Zondag 15 november 2015 waren 19 mensen aanwezig bij de informatieve lunch van Long Term Survivors. Te gast waren dr. Jan Karel Eeftinck Schattenkerk, Stefan Silvestri en GJ Wielinga.
Ik noem mezelf voorlopig Anka. Ik ben een veertiger en samen met mijn hiv-negatieve man vormen we al 12 jaar een samengesteld gezin met 3 kinderen. Deze kinderen zijn inmiddels allemaal twintigers en de deur uit.
Ik zal mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Els en ik ben moeder van drie pubers die bij mij wonen. Ze zitten alle drie nog op school of studeren. Hun vader is een aantal jaren geleden overleden. Dat heeft er behoorlijk ingehakt, de dood van hun vader. Logisch natuurlijk.
Dat was een van de reacties op de vraag: ‘Wat is de kracht om het vol te houden’. Een koude en warme brunch stond 27 september 2015 klaar tijdens de eerste activiteit sinds drie jaar voor mensen die al een lange tijd leven met hiv, de long-term survivors.
De eerste aflevering van de VPRO-serie 'Mijn vader' gaat over de dertienjarige Ntsiuoa. Zij en haar moeder komen oorspronkelijk uit Zuid-Afrika. Nu woont ze in Hengelo met haar moeder en stiefvader.
Dit was de eerste keer dat ik mee ging naar een kamp. Ik vind het echt super leuk maar ondertussen ook super spannend. We hebben eerst kranten meppertje gedaan om elkaars namen te onthouden.
Jongerenproject M25 maakte een cd over de belevingswereld van jongeren met hiv. De opbrengst van de eerste driehonderd exemplaren werd op Texel overhandigd aan ‘The Young Ones’.
De eerste keer dat ik meeging met de groep op een vakantieweek was ik 12 jaar, ik vond het super spannend en wist niet precies wat ik kon verwachten.
“Mijn eerste keer dat ik in de groep kwam dacht ik: zijn ze allemaal ziek? Ik had verdriet en angst in me om die jongeren te zien, ik ben een heel erg gevoelig iemand!
Chat via Whatsapp 
