Op de werkvloer

Iedereen kan zich maatschappelijk inzetten. Op welke manier dan ook. Hiv is geen reden om  iemand af te wijzen. Het is wettelijk niet toegestaan en maatschappelijk ongewenst. Open kunnen zijn over hiv is belangrijk en bevordert een goede gezondheid en iemands functioneren op het werk. De indringende ervaringsverhalen van werknemers met hiv, zoals Taïna, Frank en Peter, maar ook van werkgevers, zoals Harold, geven dit duidelijk aan.

Peter werkt al ruim achttien jaar bij dezelfde werkgever. De verhouding met zijn leidinggevende en zijn collega’s is goed en als hij in 2010 te horen krijgt dat hij hiv-positief is, houdt niets hem tegen om dat ook op zijn werk te vertellen. Daar heeft hij tot op de dag van vandaag geen spijt van.

Taïna (35) krijgt tijdens een sollicitatiegesprek de vraag of ze overdag medicijnen gebruikt. Dat doet ze niet, maar ze zegt er wel bij dat ze ’s avonds medicatie slikt vanwege haar hiv-infectie. De werkgever reageert heel positief op haar openheid.

Frank (36) krijgt in 2012, na een periode van vage klachten en uitval op zijn werk, te horen dat hij hiv heeft. Hij vertelt het kort daarna aan zijn leidinggevende, iets waarvan hij nu weet dat hij dat beter niet had kunnen doen. Althans, niet op dat moment. Gelukkig staat hij twee jaar later tijdens zijn sollicitatie voor een nieuwe functie veel steviger in zijn schoenen. “Door mijn openheid kan ik gewoon mezelf zijn, ook op mijn werk.”

“Bloemenverkopers kunnen gewoon hun bloemen afsnijden. En koks lekkere maaltijden bereiden, kappers een knipbeurt geven, verplegers patiënten verplegen, een chirurg elke ingreep doen, en een tandarts kan met elk gebit aan de slag. Een barman kan net zo’n lekker biertje tappen als een ander en een personal trainer kan de beste sportprestaties bereiken. Sekswerkers kunnen hun werk doen, net zoals baggeraars en bedrijfsmaatschappelijke hulpverleners.”