In de vijfde aflevering van het Belgische televisieprogramma Durf te vragen (op Eén) nodigt Siska Schoeters zeven moedige mensen uit die vertellen over hun leven met hiv, en antwoorden op alle vragen.
In 2018 werden in België 882 nieuwe hiv-diagnoses vastgesteld. Dat komt overeen met 2,4 diagnoses per dag. Ondanks dat nieuwe hiv-besmettingen ieder jaar dalen en er ondertussen doeltreffende medicatie op de markt is, merken mensen met hiv nog veel taboe rond het onderwerp hiv/aids.
De zeven getuigen antwoorden op vragen als “Hoe vertel je dat aan je ouders?", “Heb je niet te losbandig geleefd?” en “Kan je dat nog krijgen, dat is toch een ziekte uit de jaren 80?”
Siska gaat daarnaast praten met acteur en danser Darryl en Antwerpenaar Patrick. Zij kregen ooit te horen dat ze hiv hadden en dachten toen dat hun doodvonnis getekend was.
Durf te vragen: op dinsdag 29 september om 20.40 uur op Eén.
Darryl (60 jaar, Kortrijk)
Darryl maakte in de jaren 80 het uitbreken van de hiv-epidemie in New York van op de eerste rij mee. Terwijl het virus wild om zich heen sloeg, bleef hij er toen van gespaard. Het was pas toen hij begin jaren 90 met een dansgezelschap op tournee ging in Berlijn, dat hij geïnfecteerd raakte. Ondertussen woont hij in Kortrijk en is hij gelukkig getrouwd. Het afgelopen jaar was hij te zien in het theaterstuk ‘Angels In America’, dat een beeld schept over die eerste virusjaren in New York.
Inge (50 jaar, Mechelen)
Inge raakte in 1992 als jonge twintiger geïnfecteerd met hiv. Het virus had ondertussen de Vlaamse woonkamers bereikt: voor en na het nieuws werd telkens de zet-hem-op-campagne getoond. De diagnose kwam dan ook hard aan. Inge dacht, ondanks bemoedigende woorden van haar dokter, dat haar dagen geteld waren. Nu heeft ze, na een lang verwerkingsproces, haar positieve status weten te accepteren en is ze onder andere vrijwilliger bij Sensoa.
Jonathan (42 jaar, Deinze)
Het leven ging Jonathan voor de wind tot hij in 2009 in Zuid-Afrika te horen kreeg, dat hij hiv-positief was. Hij kwam in een neerwaartse spiraal terecht en probeerde zijn schaamte te verdoven met drugs en alcohol. Het was pas na de dood van een goede vriend en een reis naar Compostella dat hij zijn leven terug in handen nam. Vandaag is hij de drijvende kracht achter het initiatief “Positively alive”.
Melissa (41 jaar, Tielt)
Melissa werd op een dag wakker met allerlei rare bobbeltjes op haar lijf. “Te lang onder de zonnebank”, dacht ze. Op aansturen van haar zus besloot ze toch naar de dokter te gaan voor een check-up. Enkele dagen later kreeg ze het verdict: seropositief. Haar vaste vriend had haar geïnfecteerd met het virus. Melissa voelde zich vuil en durfde met niemand over haar status te praten. Nu, zoveel jaren later, vertelt ze uit zelfbescherming aan iedere nieuwe persoon die ze ontmoet dat ze seropositief is.
Patrick (55 jaar, Antwerpen)
Patrick is wat men noemt een long term survivor. Hij kreeg zijn diagnose in 1985, toen aids nog een ziekte van homoseksuelen en enkel in de Verenigde Staten was, en dus ver van zijn bed was. Beetje bij beetje brak het virus echter ook in ons land uit en Patrick zag veel vrienden en lotgenoten rondom hem sterven. Dat hij het tegen alle verwachtingen in wel overleefde, is volgens hem te danken aan puur toeval, “Een goed lotje uit de loterij.” Door de jaren heen ontpopte Patrick zich als aids-activist. Vandaag werkt hij als ervaringsdeskundige voor Sensoa en zet hij zich dagelijks in om mensen te informeren over hiv.
Stephanie (29 jaar, Oostende)
Stephanie ontdekte per toeval dat ze hiv-positief is. Nadat ze zich als verpleegkundige aan een gebruikte naald prikte, moest ze volgens de procedure een bloedtest afnemen. Ze had er geen moment bij stilgestaan dat ze wel eens seropositief zou kunnen zijn en dacht zelfs dat dat in de westerse wereld niet meer voorkwam. Totdat enkele dagen later haar dokter haar opbelde met de resultaten. Stephanie bleek geïnfecteerd te zijn door haar vaste vriend.
Wim (46 jaar, Hasselt)
Wim zat al in het aids-stadium toen hij zijn diagnose kreeg. Zijn lichaam stond vol met rode vlekken en de dokters lieten weten dat indien hij een week later binnen was gekomen hij het misschien niet gehaald zou hebben. Dit harde nieuws deed Wims wereld op zijn grondvesten daveren. “En nu?”, dacht hij. Gelukkig kon hij op de steun van vrienden,collega’s en familie rekenen. Wim herpakte zich al gauw en heeft vandaag vrede met zijn status genomen.
Durf te vragen: op dinsdag 29 september om 20.40 uur op Eén.
Chat via Whatsapp 
