Het is nu ruim een jaar geleden sinds mijn laatste verhaal op deze site. Dat was oktober of december 2018. In het afgelopen jaar zijn er nogal wat dingen veranderd in mijn leven.
Allereerst ben ik fulltime gaan werken, in plaats van 18 uur, 40 uur, in plaats van werken in de detailhandel , werken in een warehouse. In plaats van elke dag koelcel, wasstraat en kisten wortels, andijvie en fruit, heb ik nu altijd kamertemperatuur i.v.m. roestvorming :-), droog en omdat ik op mini load sta, maximaal 20kg. Het zijn lange dagen, en ploegendienst, maar voor mijn gezondheid is dit wel stukken beter.
Daarnaast kwam er afgelopen jaar maart, nu een jaar geleden een berichtje binnen van iemand van jaren terug. Een berichtje dat een ochtendje appen werd, en nog eens een ochtend en twee weken later een bak koffie… Om kort te zijn, we hebben in februari eindelijk de knoop doorgehakt, in wiens huis we oud willen worden, vorige week ! Het huurcontract voor de volkstuin getekend, en we zijn begonnen met opschonen omdat je simpelweg niet alles mee kunt nemen.
Dus eigenlijk naast mijn werk, en ineens in mijn seniorentijd ( dat mag ik zeggen, ben oma dus dat mag) toch nog lentekolder , het switchen tussen twee huizen met een afstand ertussen van een 35 km, de heerlijke drukte van een al enorme familie die ineens nog meer uitdijt met extra mannen in de vorm van stiefzonen, eigenlijk kom ik tijd te kort.
Maar afgelopen twee weken, veranderd de wereld om mij heen in rap tempo in een onvoorstelbaar angstige film. Waar ik op donderdag de volkstuin betaalde en we er fruitbomen, groentezaden en aardappelen en uien voor gehaald hebben, zijn vrijdag de meeste kinderen in mijn familie al thuis gebleven van school, uit voorzorg… en na zondag bleek dat het voorlopig ook zo blijft.
Ik ga tot op de dag van vandaag nog naar mijn werk, om mij heen zijn steeds meer mensen thuis. Op mijn werk wordt bij binnenkomst de temperatuur gemeten , te hoog ? Niet naar binnen. Hoesten? Niet lekker voelen? Naar huis! Maar ik heb nog werk, heb een inkomen.
En ik moet zeggen, ik vind het eng, vind alle persconferenties, alle nieuwe regels, de live verslagen vanuit de tweede kamer eerder verontrustend dan geruststellend. Het maakt me bang, dat mensen uit mijn innercircle, mijn bloed familie, mijn bonus familie, mensen die ik misschien niet tot mijn familie reken maar wel al lang ken, misschien hier niet doorheen komen. In een grote familie als de mijne, zijn er meerderen die in een risicogroep zitten, meerderen die voor het slapen gaan een pufje of een verneveling gebruiken. En ik maak me zorgen, of ik straks afscheid moet nemen van de ouderen, van mijn eigen generatie, van onze kids… of erger nog onze guppies… En ik weet wel dat iedereen er alles aan doet om zorgen weg te nemen en om de richtlijnen te volgen… maar ik vind het gewoon eng. Het maakt me bang, en ik hoop gewoon dat ik alles, van mijn eigen familie en van mijn bonusfamilie mag meenemen naar over een jaar dat we hier goed doorkomen.
Tegelijkertijd, kijk ik vol ontzag naar die mensen die ontzettend hun best doen, de schoolboeken meegeven, thuislessen organiseren , de kinderen thuis bezig houden en ernaast thuiswerken !!!, de winkelschappen bijvullen, en de mensen in zorg ineens dag en nacht en alles zonder de gebruikelijke vrijwilligers… Ik heb er diep respect voor.
Ik hoop dat iedereen de richtlijnen van de overheid volgt, wil je vragen of je om je heen wil kijken, vraag je buurvrouw hoe het gaat, kook een extra aardappel voor de alleenstaande mijnheer aan de overkant, en wees lief voor elkaar, ik zou iedereen het liefst een dikke knuffel geven. Maar die houden jullie tegoed ;) Tot later, tot gauw.
Alie
Chat via Whatsapp 
