Daar zit je dan, als 50-plusser met hiv. En als vrouw van zekere leeftijd. Ik lees dat de levensverwachting van mensen met hiv van boven de vijftig toch wat minder is dan die van gezonde mensen. Ach ja, het zal wel. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik dacht dat ik een glorieuze dood zou sterven.
Dossier
Deze week heb ik een afspraak met een nieuwe behandelaar omdat ik inmiddels de professionele loopbaan van twee behandelaars heb versleten, als Long Term Survivor. Omdat ik beslagen ten ijs wil komen, heb ik er mijn dossier nog maar eens op nageslagen. Bij het UMCU kan dat digitaal, omdat je daar als patiënt toegang hebt tot het patiëntenportal. Al voordat ik naar de afspraak ga, ben ik op de hoogte van al mijn bloeduitslagen. En van het complete dossier, de brieven aan de huisarts, mijn gewicht en bloeddruk door de jaren heen. Ik ben door de wol geverfd. Hiv sinds 1988, staat daar. In 1996 gestart met AZT en nog twee middelen. En dan volgt er een hele trits met andere regimes, gewisseld vanwege bijwerkingen of ‘simplificatie’ als ik het niet meer trok om therapietrouw te zijn. Ik heb geluk gehad.
Keerpunt
Belangrijk keerpunt lijkt het jaar 2007 te zijn. Toen werd ik gelukkig alleenstaande moeder van een gezonde dochter (omdat ik eindelijk weg was bij haar vader). Of het toeval is weet ik niet maar daarna is er volgens het dossier weinig aan het handje. Een regime van slechts 1 slikmoment per dag. Dat ik daarna een intensief traject van twee jaar in de psychische hulpverlening heb gevolgd, staat er niet bij. Al die life events die ik had meegemaakt, dacht ik te kunnen parkeren omdat ik een kort levensperspectief had. Dus niet. Ik werd ouder en moest door tot mijn pensioen!
Typisch overgang
In mijn dossier lees ik bij de laatste paar jaar niets bijzonders. HB van boven de 8,5, CD4 boven de 1000. Perfecte toto-uitslagen. Slechts terugkerend: klachten passend bij de overgang. Zou het? Het kan. Ik weet het niet. Slaapproblemen, opvliegers. Inderdaad typische overgangsklachten. Ik ben 52. Als ik geen suiker en alcohol gebruik, lijken de opvliegers minder te zijn. En omdat de algehele verslapping is ingezet, mogen al die rollen op mijn buik en rug (!) ook wel weer eens worden aangepakt. Ik ga er maar weer voor, de strijd tegen de kilo’s. Zoals ongeveer iedere vrouw van zekere leeftijd die ik om me heen heb. Tja. De twijfelachtige zegeningen van het ouder worden.
Het leven is goed
Mijn dochter is een pre-puber en houdt (nog merkbaar) van me. Ik heb geweldig leuk werk, vriendinnen voor het leven en ik bruis weer van levenslust na een klassieke winterdip. Het leven is goed en gul voor me. Ik klaag niet over slapeloosheid, pijnlijke spieren en gewrichten, vermoeidheid, de vetrollen rond mijn buik en een achteruitgaand gehoor. Nou ja, af en toe doe ik dat wel. Maar als ik kijk naar de mooie foto’s die deze week van mij en mijn dochter zijn gemaakt, voel ik me toch vooral een bijzonder gezegend mens.
Reina
Chat via Whatsapp 
