Blessuretijd

Zondagavond keek ik naar de samenvatting van de wedstrijd Feijenoord – PSV, hoewel ik geen echte voetbalfan ben. De wedstrijd was volgens de commentator van groot belang voor beide clubs en ik heb de hele samenvatting, toch zeker tien minuten, uitgekeken. Het werd inderdaad nog best spannend, maar wat mij het meest opviel, waren de volgende woorden: "Ze krijgen de 90 minuten speeltijd en 4 minuten blessuretijd - 4 minuten extra, waarin nog van alles kan gebeuren".

Ik heb eerlijk gezegd geen idee meer of de commentator van het programma dat nu zei of een van mijn familie leden, maar het bleef bij mij hangen. Ik leef al 4 jaar in blessure tijd, in extra tijd. Het had natuurlijk 4 jaar geleden, toen ik ziek werd, ook gewoon afgelopen kunnen zijn. In plaats daarvan heb ik extra tijd gekregen, blessure tijd. In 4 jaar kan van alles gebeuren Waar ik voor die tijd niks had met medicijnen en pillen, is het nu standaard dagelijks slikken en heb ik een abonnement op de apotheek en het ziekenhuis. Waar ik vroeger nooit ziek was, loop ik nu al vanaf november te snotteren, te proesten en te hoesten. Maar in die 4 jaar heb ik ook gezien hoe mijn kinderen ineens groot werden en zijn er kleinkinderen bij gekomen.

Dat ik nu al 4 jaar extra tijd heb gekregen, geeft me de kans nog meer te genieten van elke dag. Elke dag is er eentje extra. Op de een of andere manier zal het een bedoeling hebben dat ik er nog ben, ik heb niet voor niets die extra tijd gekregen! Ik ga gewoon genieten van alles wat nog komen gaat. Kom maar op met die blessuretijd!

Alie