Blog

Gisteren mijn eerste meeting met andere zusters gehad op een vrouwenmiddag in het behandelcentrum in Enschede.

I am struggling with my feelings.  After apparently being one of the strongest people in the community I realized that I am just a human being. I hurt inside.

Zondagavond keek ik naar de samenvatting van de wedstrijd Feijenoord – PSV, hoewel ik geen echte voetbalfan ben. De wedstrijd was volgens de commentator van groot belang voor beide clubs en ik heb de hele samenvatting, toch zeker tien minuten, uitgekeken.

Gloria vertelt op een poëtische manier over haar leven met hiv.

Van mijn verpleegkundig specialist Robin Ackens kreeg ik vraag of ik wilde meewerken aan een avond over hiv voor studenten geneeskunde van de universiteit van Maastricht. Ik zou worden geïnterviewd en mijn aandeel in het college zou zijn dat ik vertelde over de impact van hiv op mijn leven. Natuurlijk hoefde ik niet lang na te denken. Het leek me spannend, maar ook erg leuk!

Ik ben een vrouw van 44 jaar met hiv. Twintig jaar geleden kreeg ik symptomen van trombocytopenie: mijn bloed stolde niet meer. Ik moest twee jaar aan de Prednison. Na twee jaar kwam de arts tot de conclusie dat de Prednison niet voldoende hielp.

De prachtige vrouwen die mee waren in het vrouwenweekend hebben mij doen nadenken over hun situatie en mijn eigen situatie. We zijn stuk voor stuk individuen met verschillende achtergronden, maar we delen 1 ding en dat creërt een band en begrip. Ik heb het gevoel dat ik niet meer alleen sta,  maar beland ben in een warme familie.

Na het Vrouwkracht weekend komt de ALV, de algemene ledenvergadering van de Hiv Vereniging. Soms is een ALV alleen een formaliteit en meestal zijn ALV’s ook saai, maar gisteren werd het jaarplan voor 2017 vastgesteld, werden er maar liefst 4 nieuwe bestuursleden gekozen en twee secties opgeheven.

Waar begin je als je zoveel indrukken hebt opgedaan in een tweetal dagen? Laat ik beginnen bij het begin. Vrijdag 4 november tot zondagmiddag 6 november zouden we na een aantal maanden voorbereiding, een heel weekend doorbrengen met een grote groep hiv-positieve vrouwen. We noemen dit weekend Vrouwkracht - dit woord omvat ALLES wat wij zijn.

Zoveel verschillende vrouwen. Sterk, door hun kracht vanbinnen. Kracht om met hiv te leven en het virus slapend te houden. Ook ik. We verblijven in een chique locatie in een prachtige, bosrijke omgeving ergens in Nederland.

Het Vrouwkracht weekend was zonder meer een mooi weekend. Warm, hartelijk, energiek, powerful, emotioneel, intens, betrokken, vrolijk (met name zaterdagavond, thnx Eliane!), heftig, krachtig. Dat waren ook stuk voor stuk prima woorden geweest om het weekend te omschrijven.

by Mary

I am an African woman of almost 52 years old and I have been living with HIV for almost 20 years. I consider myself to be a happy person. I love to laugh and enjoy dancing, I am a family person but most of all, I put effort supporting others, who are vulnerable.

De geestelijke intimiteit

“Vandaag voel ik me voor het eerst echt 100% mijzelf en 100% geaccepteerd”. Dat was de uitspraak van een van de deelnemers aan de training voor peer-counselors van afgelopen weekend. Het raakte me. Ik ken deze vrouw al enkele jaren en voor mij persoonlijk is zij een rolmodel.

Bij aanvang van de Internatioanle Aids Conferentie in Durban was er een plenaire sessie die ging over: waar staan we nu. Met cijfers over nieuwe infecties onder vrouwen en meisjes, mensen wel en niet onder behandeling en doden door hiv en tb. Cijfers, zo onmenselijk hoog, dat ik me geen voorstelling van de realiteit kan maken.