Blog

Daar zit je dan, als 50-plusser met hiv. En als vrouw van zekere leeftijd. Ik lees dat de levensverwachting van mensen met hiv van boven de vijftig toch wat minder is dan die van gezonde mensen. Ach ja, het zal wel. Ik kan me nog zo goed herinneren dat ik dacht dat ik een glorieuze dood zou sterven.

Negen maanden op, negen maanden af. Voordat ik bevallen was, zei het me helemaal niks. Sterker nog: ik vond maar dat ze zich aanstelden. De bevalling was zo gepiept, binnen 1 ½ uur tijd lag ons mooie mannetje op mijn buik. Kort daarna liep ik al naar de afdeling neonatologie. De verpleging staarde me aan “Mevrouw, u bent net bevallen”, “Ja” riep ik, en draafde met een stevige pas door om mijn mannetje te bewonderen.

Ik val meteen maar met de deur in huis met de vraag: “ Hoe vertel ik mijn nieuwe partner dat ik hiv-positief ben?” Ik heb dat altijd als lastig ervaren, moet ik zeggen. Vaak heb ik op internet gezocht naar ervaringen van anderen of advies gevraagd aan mensen in mijn omgeving die in hetzelfde schuitje zitten. Meestal kreeg ik te horen: “ Er zelf geen beladen onderwerp van maken, want anders straal je dat ook uit.”

Stoere Hanne over haar motivatie om mee te doen aan Humans of Amsterdam in de METRO

Ik noem mezelf voorlopig Anka. Ik ben een veertiger en samen met mijn hiv-negatieve man vormen we al 12 jaar een samengesteld gezin met 3 kinderen. Deze kinderen zijn inmiddels allemaal twintigers en de deur uit.

Ik zal mij eerst even voorstellen. Mijn naam is Els en ik ben moeder van drie pubers die bij mij wonen. Ze zitten alle drie nog op school of studeren. Hun vader is een aantal jaren geleden overleden. Dat heeft er behoorlijk ingehakt, de dood van hun vader. Logisch natuurlijk.