Op Summercamp Heino was in het laatste weekend van mei van 2016 eigenlijk bij toeval zowel het jaarlijkse weekend van Positive Families als dat van The Young Ones. Het terrein is enorm groot, er is heel veel te doen en beide groepen hadden een geheel eigen programma. Toch waren er momenten dat we één grote familie waren.
Bij aanvang van de Internatioanle Aids Conferentie in Durban was er een plenaire sessie die ging over: waar staan we nu. Met cijfers over nieuwe infecties onder vrouwen en meisjes, mensen wel en niet onder behandeling en doden door hiv en tb. Cijfers, zo onmenselijk hoog, dat ik me geen voorstelling van de realiteit kan maken.
We zitten in Johannesburg, met ruim 9 uur overstaptijd.... Tijd genoeg dus om het een en ander te overdenken en jullie daarmee lastig te vallen. Het was veel. Veel informatie, veel ongelijkheid, veel activisme (gelukkig!)
Vanmiddag hadden wij, de mensen van de hiv vereniging, dienst op de Dutch Booth in de tentoonstellingsruimte. Zie dutchbooth.org voor een impressie. Ik heb veel beurzen gedaan in een vorig leven dus ik zorg dat ik er netjes-maar-benaderbaar uitzie.
Vandaag werd de stand van Gilead in de expositieruimte bezet door actievoerders. De nog steeds uitbreidende epidemie is deels te wijten aan de buitensporig hoge kosten van medicijnen. Als Truvada betaalbaar zou zijn kon PrEP breed ingezet worden. In sommige gebieden komt hiv zoveel voor dat je PrEP wel in het drinkwater zou willen doen.
Naar aanleiding jullie prachtige reacties op mijn blog over Fatimata ben ik haar weer op gaan zoeken om die solidariteit met haar te delen. En ik kan je vertellen het is niet eenvoudig om iemand te vinden nu de conferentie eenmaal echt van start is gegaan. Wat een volle bak. En wat een vol programma.
Ontmoetingen, daar draait het om. Mensen die iets delen met elkaar. Hiv, dat in de eerste plaats, maar als je in gesprek gaat blijkt dat dat niet het enige is. Ik stel je graag voor aan mijn zus Fatimata. Zij komt uit Mauretanie, woont in Noakchott, de hoofdstad. Zij is weduwe en moeder. Haar man overleed een paar jaar geleden aan TB.
Daar zit je dan in een ruimte met mensen vanuit de hele wereld die ook allemaal hiv hebben. Een stuk meer en een stuk diverser dan dat wij dat in Nederland voor elkaar krijgen. Wat een verschillen!
Daar ben ik dan. Aan de Zuidkant van de wereld. Ongeveer 30 uur na mijn vorige blog. Alles is goed gegaan. De rijen bij de security waren lang en ergerlijk, het vliegtuigeten niet écht je van het en het voor de conferentie geregelde busvervoer hemelschreiend slecht Ondertussen rijdt in Nice een vrachtwagen 100 mensen dood.
Ik heb alles nu wel, denk ik. Koffertje ingepakt en kleine rugzak. Kleding voor een week. Bikini er toch maar even bij gedaan want je weet nooit. We zitten in het Beach hotel, vlak aan de Indische Oceaan. Ik ga naar de Wereld Aids Conferentie in Durban.
Toen ik werd gevraagd een presentatie over stigma voor te bereiden voor een training om voorlichtingen te gaan geven namens de Hiv Vereniging, schoten meteen meerdere dingen door mijn hoofd. Alles wat ik de laatste 2 jaar heb meegemaakt kwam in razend tempo voorbij.
Op 5 juni 2016 hebben we voor het eerst deze dag in Nederland gevierd, 15 mensen samen tijdens een zonnige borrel. En het was ongelooflijk mooi om te zien hoe sterk, gezond en stralend iedereen is! Voor velen na meer dan 20 jaar, toch nog leven en dat op de goede manier.
Wat kan er plotseling veel gebeuren in een korte periode. Er zijn jaren dat er weinig verandert in je leven en dan denk ik soms: zoals het nu is, blijft het voor de komende jaren. Niks blijkt minder waar. Ik ben vanaf juni vorig jaar bezig geweest met een andere woning en dan bedoel ik het kopen van een nog nieuw te bouwen appartement.
We waren met 19 lotgenoten, 4 dames en 15 heren. Onder het genot van hartige cake en soep met brood en heerlijk beleg. Sappen en smoothies, koffie en thee. Chocolade fruit en cake. Was activist Leo Schenk te gast deze zondag. Wolfgang was een voortreffelijke gastheer samen met Caroline. GJ was natuurlijk de aangewezen persoon om Leo Schenk te interviewen.
Wat een bijzonder leuke maand was de maand maart dit jaar! Op 6 maart ben ik namelijk jarig en dit jaar werd ik 50. Ik had van tevoren gezegd het niet echt te willen vieren, want ik houd er niet van om in het middelpunt te staan. Uiteindelijk besloot ik via Facebook een aantal vrienden en familieleden uit te nodigen. Wat ik niet wist, is dat mijn jongere broer vervolgens al deze mensen voor een verrassingsfeest uitnodigde.
Chat via Whatsapp 
