Aids2018: I am confused. En kritisch ook. Teleurgesteld misschien wel. De voorconferenties van Aids2018 zijn begonnen en ik weet vandaag eigenlijk niet meer over wie het de komende week gaat. Gaat het over mensenrechten? Over genezing die nog mijlenver in het verschiet ligt. Of gaat het over de stad Amsterdam? De promotie van de stad liegt er niet om. Had deze lieve (dank je, Eberhard), door toeristen behoorlijk verpeste stad dat nog nodig? Gaat het om het grote geld, de enorme ego’s van sommige mensen? Of gaat het deze week ook nog wel over de mensen met hiv en aids?
Open zijn over je hiv-status…
De Youth Force is neergestreken in Amsterdam – geweldig, al die activistische jongeren, puppy power, maar hoeveel van hen leven er eigenlijk zelf met hiv? Worden deze jongeren nog wel gezien als onderdeel van de oplossing? Of als bedreiging? Durven ze na de conferentie nog voor hun status uit te komen? Gaat het weer over preventie en angstboodschappen om de epidemie in te dammen? Als je praat over ons, dan toch niet zonder ons! Zoals ik in mijn openingsspeech in de Global Village zondagavond 22 juli 2018 zeg: I do not want to be represented by anyone who has not walked in my shoes, who has not traveled the road I am travelling.
De Pride die na de conferentie begint is vol in voorbereiding, we vieren diversiteit en het in Nederland mogen zijn wie we zijn. Mogen. Maar als we dat niet durven omdat we bang zijn voor de consequenties als we bekend maken dat we leven met hiv? Heel veel mensen durven dat dus niet, open zijn over hiv. En met reden. Deze mensen komen niet naar Amsterdam deze week. Dat zijn mensen die schrikken en zich niet herkennen in de campagne van Positively Dutch, waarop heel uiteenlopende mensen met en zonder hiv, in uitgesproken kleding van Bas Kosters vrolijk en open de camera inkijken. Helaas, (zelf-)stigma en gebrek aan kennis over hiv anno nu is in Nederland echt wijdverbreid en aan de orde van de dag.
Daardoor voelt die openheid en activistische vrolijkheid ongemakkelijk en ongepast. De marcherende activisten vechten tegen stigma en discriminatie en promoten U=U, heel terecht! Maar zij kunnen zich misschien moeilijk verplaatsen in mensen met hiv in Nederland die niet open durven zijn en voor wie n=n nog een lastig begrip is dat ze in hun omgeving niet eens uitgelegd krijgen, als ze het zelf al durven omarmen.
Niet iedereen
Nederland is toch zo’n tolerante maatschappij waarin iedereen mag zijn wie hij of zij is? Kijk maar naar hoe de stad Amsterdam zich nu manifesteert! Ja dahag. Een aantal van die mensen met hiv die niet open willen of durven zijn over hiv zijn nu te zien op het Museumplein. Hier zijn vrijdag 20 juli 2018 de enorme foto’s van Marjolein Annegarn neergezet. Mensen met hiv in Nederland, die goede redenen hebben om heel selectief te zijn om anderen te vertellen over hun hiv status. Hun verhalen maken dat pijnlijk duidelijk.
Boodschap blijven herhalen
n=n is heel goed nieuws, maar voor het algemeen publiek zo abstract dat er meer uitleg nodig is en vooral herhaling, herhaling, herhaling. Alleen zo kunnen we de oude beelden doen vervagen. We moeten collectief aan de bak met het mantra van Marjolein: mensen met hiv, die succesvol behandeld worden, kunnen het virus niet meer overdragen aan hun partners, kunnen gezonde kinderen krijgen en hebben een levensverwachting die gelijk is aan iemand zonder hiv.
Reina Foppen
medewerker Community netwerk
Vraag via Whatsapp 
