Zo’n drie en een half jaar nadat ze vervroegd met pensioen ging overleed onze oud-medewerker Anneke Victorie. Ze was al langere tijd ziek en werd 68 jaar. Haar afscheid was vrijdag 30 juni op een zonovergoten Westgaarde in Amsterdam met veel mensen, waaronder een flinke groep personen van de Hiv Vereniging. Oud-collega Ronald Vos sprak namens de vereniging. Meerdere (oud-)collega’s en -vrijwilligers memoreren Anneke als een warme, gezellige, betrokken collega met humor en hart voor mensen.
Luisterend oor
Ruim twintig jaar lang was Anneke een van de eerste personen die je aan de lijn kreeg, wanneer je naar de vereniging belde. Reina Balvers zegt: ‘Anneke was een eerste aanspreekpunt op het secretariaat. Een luisterend oor. Altijd in de weer met koffie en lekkers om het gasten en collega’s naar de zin te maken. Daarnaast was ze altijd in voor een geintje. Met een gekke pruik op in een filmpje spelen voor de vrijwilligersborrel? Ja hoor, tuurlijk! Haar Amsterdamse tongval kon ze niet altijd verbergen. Zeker niet als dat gepaard ging met een platte grap of een schunnige mop. En natuurlijk lekker meezingen met gouwe ouwe hits.’
‘Het eet geen brood’ & koken
Anneke gebruikte regelmatig uitdrukkingen en gezegden. Een paar voorbeelden: ‘Het eet geen brood’, ‘Het walletje bij het schuurtje laten’ en ‘Als je nou slim bent, pak je het zo of zo aan’. Deze uitdrukkingen worden nog steeds gebruikt door sommige collega’s, refererend aan haar.
Ronald Brands herinnert zich dat één van de eerste dingen die Anneke riep na het idee van ‘met pensioen gaan’ te hebben laten bezinken 'Nu kan ik eindelijk weer uitgebreid gaan koken!' was. Koken, want dat kon Anneke zeker als de beste. Maar ook om daarna lekker en uitvoerig te eten en ervan te genieten. Het liefst met dierbaren om haar heen. Ronald vervolgt: ‘Als collega’s hadden we daarom bij haar afscheid een boekje samengesteld met bijzondere recepten. Namelijk 'Het Annekes Eindelijk-tijd-om-te-koken-Kookboek'. Vol met recepten waaraan wij als collega’s mooie herinneringen bewaarden. Met het idee dat Anneke ook onze recepten met enige regelmaat zou gaan uitproberen en hiermee kon blijven terugkijken op de bijzondere tijd dat zij bij de Hiv Vereniging werkte, waarvan zij zo heeft genoten. En dat zij daarmee nog vele gelukkige (en smaakvolle) momenten zou kunnen beleven! Dit Kookboek is echter helaas sneller definitief gesloten dan dat zij, en ook wij natuurlijk, ooit had kunnen bedenken.
Fotograaf: Marjolein Annegarn
Vrolijke noot
Ook Ed Rosbergen memoreert Annekes vrolijkheid. Hij zegt: ‘Ik kreeg altijd een warme ontvangst als ik vanuit Rotterdam met een trein en een tram bij mooi, en bij lelijk weer, het landelijk bureau binnenkwam voor een bestuursvergadering. Meestal te vroeg voor de vergadering, om bij te praten met de mensen die de vereniging draaiend houden. En Anneke leverde daaraan een belangrijke bijdrage en vooral een vrolijke noot. Ze zal altijd een warme plek in mijn herinnering innemen.
Edwin beaamt: 'Anneke was een heel warm en mooi mens. Jarenlang was ze het centrum van de Hiv Vereniging, je kon altijd bij haar binnenlopen. Ze stond voor iedereen klaar en had altijd een warm woord. Ze was nog zo jong.'
Jos Westerdijk vult aan: ‘Ik kon met Anneke lezen en schrijven. Ik belde haar als ik iets wilde weten, soms over personen omdat ik wilde weten of iemand, die heel ziek was, al was overleden. Ik ben blij dat ik haar op Algemene Leden Vergaderingen ook expliciet kon bedanken voor haar inzet, en dat ik bij haar afscheid kort mocht speechen op de vrijwilligersborrel in december 2019. Wolfgang heeft ook goede herinneringen aan Anneke. Hij vertelt: 'We konden altijd goed met elkaar opschieten, met elkaar lachen. Ze vergaf me altijd als ik weer eens te laat was met declaraties en had altijd begrip als ik gehaast op kantoor bij haar langskwam. Haar afscheid van de vereniging staat me nog goed bij, helaas heeft zij maar een paar jaar van haar vervroegd pensioen mogen genieten. Zo triest.
Grote glimlach en raadgever
Oud-directeur Robert Witlox zegt: ‘Denkend aan Anneke komt er een grote glimlach op mijn gezicht. Wat was het een voorrecht om dertien jaar met haar samen te werken bij de Hiv Vereniging. Iedere dag weer fijn om Anneke in de ochtend te begroeten, zij was er meestal als eerste. Anneke die altijd wel tijd maakte en een luisterend oor had voor vrijwilligers, staf en bestuur. Ze hoorde en zag veel, ook in tijden dat er rumoer was binnen de vereniging. Ze ging daar integer mee om (dat is een groot goed binnen een patiëntenvereniging) en één van de redenen waarom mensen haar vertrouwden en haar zaken toevertrouwden. Een enkele keer gaf ze bij mij een signaal – uit zorg voor het geheel - en dat was dan ook direct een goede raadgever en eyeopener.
Het zat goed
Aanwezig bij de uitvaart vervolgt Robert: ‘Vandaag was het afscheid van Anneke en het was goed om daar zoveel familieleden, vrienden en personen uit de cirkel van de Hiv Verenging te ontmoeten. Het bevestigde wat ik al wist: het zat goed. In groten getale werd respect en dankbaarheid voor Anneke getoond. En om zoon Laurenzo en zijn gezin een hart onder de riem te steken. Ze hadden zo een intense band met elkaar. En alhoewel een volgend hoofdstuk in Annekes leven mogelijk meer lijden zou zijn geweest, het gemis zal groot zijn. Veel sterkte!
Namens de Hiv Vereniging sprak Ronald Vos bij het afscheid van Anneke.
pdf Toespraak Ronald Vos bij afscheid Anneke Victorie (95 KB)
We wensen iedereen veel sterkte bij dit grote verlies.
Rust zacht lieve Anneke.
Vraag via Whatsapp 
