Het valt niet allemaal mee. Maar het valt ook niet allemaal tegen!

Het is 2018, en ik zat vanmiddag te denken dat het wel een jaar van jubilea is. Dit jaar 5 jaar na mijn diagnose. Maar ook 10 jaar na 2008. Ik ben op zich een open boek over alles wat ik doe en wat in mijn leven speelt. Maar 2008 was een jaar dat alles in mijn leven stukje bij beetje kapot ging.

En misschien is het wel eens goed om te vertellen dat bij mij ook niet alles even makkelijk en vanzelf gaat.

2008. Hoeveel gesprekken ik elke week ook had (jeugdzorg, psychiaters, leraren, juffen, mentors, reclassering, I.O.G-gezinshulp, artsen en wat al niet meer), het bleef moeilijk grip te krijgen op de problemen die speelden met beide kinderen. Zoveel gesprekken, zoveel afspraken, zoveel instanties en nog meer rapporten. Het werd een jaar dat moeilijker werd naarmate het vorderde.

En dan ook nog hard werken om je (fulltime) werk zo goed mogelijk te doen, want: wat in mijn privéleven speelt, daar hoeven collega’s geen last van te krijgen. Niet gek dus dat men volslagen verrast was toen ik tranen met tuiten huilde op het moment dat een van hen op een gegeven moment uit balorigheid zei: “zo, een tienerdochter, daar zul je je handen aan vol hebben.”

Nadat de opties één voor één opraakten – anders kan ik het echt niet zeggen – heb ik in 2009 een aantal keuzes moeten maken die het leven van mij, mijn dochter en mijn zoon radicaal veranderd hebben. Ik heb in januari binnen een week 2 enorm ingrijpende beslissingen moeten nemen, alles veranderend voor beide kinderen, maar zoals het in 2008 met hen ging, kon het echt niet langer doorgaan. Soms moet je achteruit stappen om naar voren te kunnen.

10 jaar is verstreken, mijn meisje is niks gegroeid, maar ze is wel volwassen geworden. Nu ze zelf mama is begrijpt ze eindelijk mijn keuzes van toen. Mijn knappe kerel is een beer van een vent geworden, ook volwassen ondertussen en ik geniet van alle stunts, filmpjes en verhalen.

Ik ben ongelooflijk trots op hoe ze hun leven nu oppakken, en ik geniet enorm als we bij elkaar zijn. We komen er wel. Het viel allemaal niet mee, maar hé, het valt ook niet allemaal tegen!

Alie