Gyan, onze oudste zoon, is een nieuwsgierige peuter – of leergierig, zo kun je het ook zeggen. De “waarom” vraag komt iedere dag wel duizend keer voorbij. Heel vermoeiend, maar ook wel erg leuk. En het houdt ons scherp. Soms heeft hij gedachtenkronkels die mij als moeder met mijn mond vol tanden doen staan. Zo gebeurde het ook met de onvermijdelijk “waarom” vraag van de pilletjes die mama slikt.
Na de geboorte van zijn broertje zag Gyan al dat de baby spuitjes met medicatie in zijn mondje kreeg. Nadat hij dit een paar keer gezien had, wilde hij dat natuurlijk ook wel. Zeker nadat hij merkte dat Lyem het zoete drankje smakkend tot zich nam. Ik heb Gyan toen uitgelegd dat hij dit ook kreeg toen hij een baby was. En ook dat de spuitjes ervoor zorgden dat hij en Lyem niet ziek werden maar groot en sterk. Blijkbaar was dit een acceptabel antwoord. Want hij gaf er hierna geen aandacht meer aan – de volgende “waarom” vraag ging gewoon weer ergens anders over.
Tot een paar weken geleden. Op het kinderdagverblijf hadden ze themaweek over ‘ziek zijn’. De juffen trokken alles uit de kast om het thema goed over te brengen aan de kinderen. Zo kwam aan bod want je allemaal kunt doen als je ziek bent of pijn hebt. Er werd een pillenpotje geknutseld, wonderzalf gemaakt, en flink geplakt met pleisters. Sinds die themaweek vindt Gyan mijn medicatie opeens reuze interessant. Ik heb mijn medicatie nooit verborgen voor hem en mijn pillen dus ook gewoon ingenomen waar hij bij was. Dus ik kon ook wel op tien vingers uittellen dat ooit de ‘waarom’ vraag zou komen. Nou, die kwam dus een week geleden. Zoals iedere ochtend nam ik in de keuken mijn medicatie in terwijl Gyan aan het aanrecht zijn boterham aan het smeren was. Hij vroeg wat ik aan het doen was, en ik vertelde hem dat ik mijn pilletjes aan het slikken was. Ik liet hem mijn pillendoos zien met allemaal gelige en blauwe pilletjes. En toen kwam DE vraag: “mama, waaróm moet jij die pilletjes slikken?”
Al duizend keer had ik het antwoord op deze vraag in mijn hoofd voorbereid en ik dacht echt dat mijn antwoord voor hem wel duidelijk zou zijn. Ik vertelde dat mama een draakje in haar bloed heeft en dat mama pilletjes moet slikken om dit draakje in slaap te houden. Dat als mama de medicijnen niet slikt het draakje wakker wordt, en mama ziek maakt.
Gyan keek me echt heel verontwaardigd aan, en gaf me een antwoord waar ik niet van terug had: ‘Maar mama, ik vind draakjes juist heeeeel leuk! Dus jij mag geen pilletjes meer slikken! Ik wil dat draakje zien en ermee spelen.’
Sinds die dag, zodra hij mijn pillendoos ziet of hoort, wordt hij echt boos, want zo komt dat draakje natuurlijk noooooit naar buiten.
Daar sta je dan, door een peuter van 3 jaar, met je mond vol tanden. Ik dacht echt dat mijn uitleg over waarom ik pilletjes slik duidelijk was. Maar toch… ging het ergens mis.
Sabine
Vraag via Whatsapp 
