Ik noem mezelf voorlopig Anka. Ik ben een veertiger en samen met mijn hiv-negatieve man vormen we al 12 jaar een samengesteld gezin met 3 kinderen. Deze kinderen zijn inmiddels allemaal twintigers en de deur uit.
Ongeveer 17 jaar weet ik dat ik hiv heb. Met veel bewondering heb ik de 'Hiv uit de kast campagne' in de media gevolgd. Voor mij persoonlijk zijn er de kast, de kamer, het huis en de voordeur naar de buitenwereld.
De kast staat voor mijn ouders en zus. De kamer staat voor mijn beste vrienden. Het huis staat voor medische en maatschappelijke contacten, zoals arts, fysiotherapeut, en mensen op het werk. Tot zover ben ik (uit)gekomen. Ik zal echter mijn voordeur niet opengooien en de buitenwereld betreden, omdat ik er samen met mijn man voor heb gekozen niet de hele familie en vriendenkring over mijn hiv te vertellen. De mensen die helemaal in de openheid treden, vind ik heel erg dapper.
De afgelopen jaren heb ik behoorlijk geworsteld met bijwerkingen van de medicijnen. Het contact met lotgenoten heeft me mede geholpen om uit een diep dal te klimmen. Het gevoel van herkenning en niet de enige zijn, is een heel warm en veilig gevoel. Door hier af en toe een stukje te schrijven, hoop ik dit gevoel over te kunnen dragen aan vrouwen die nog niet de weg naar lotgenotencontact hebben gevonden.
Wordt vervolgd …
Anka
Vraag via Whatsapp 
