Negen maanden op, negen maanden af. Voordat ik bevallen was, zei het me helemaal niks. Sterker nog: ik vond maar dat ze zich aanstelden. De bevalling was zo gepiept, binnen 1 ½ uur tijd lag ons mooie mannetje op mijn buik. Kort daarna liep ik al naar de afdeling neonatologie. De verpleging staarde me aan “Mevrouw, u bent net bevallen”, “Ja” riep ik, en draafde met een stevige pas door om mijn mannetje te bewonderen.
Weken leek het goed te gaan. Ik riep nog regelmatig: “ontzwangeren, wat een onzin”. Druk hadden we het wel. Ons huis was nog niet klaar, we woonden nog bij mijn ouders, gebroken nachten, maar ik genoot! Het eerste weekend van november verhuisden we eindelijk naar ons eigen huis. Heerlijk! Nu kon het genieten echt beginnen. Dacht ik.
Maar toen kwam de man met de hamer. Mijn conditie was al niet geweldig, maar het lijkt of hij na de bevalling samen met de placenta compleet verdwenen is. Als ik naar de trap keek was ik al buiten adem en mijn pijntjes begonnen toe te nemen. Opstartproblemen in de ochtend. Enorm pijnlijke voeten en stijve vingers die de plakkers van de luier niet eens los kregen.
Volgens mij moest gewoon de knop om. Hupsakee, in beweging! Uren wandelen met Gyan, op de fiets naar de winkel. Misschien zwemmen om de extra kilo’s van de zwangerschap en die heerlijke decembermaand aan te pakken. Maar mijn goede voornemens verdwenen al gauw. De pijn, het ongemak en mijn vermoeidheid waren gewoon te groot. Maar dat niet alleen. Ook voelde ik mij opeens heel kwetsbaar en onzeker. Van alles haalde ik me in mijn hoofd; “Ben ik wel een goede moeder, komt Gyan niks te kort, ben ik nog wel een leuke partner, zou mijn medicatie nog wel werken, heb ik misschien een nare spierziekte”. Ik maakte mezelf hartstikke gek, en dan is internet niet echt helpend, kan ik je vertellen. Symptomen van verschillende ziektes ging ik zoeken, en warempel, ze kwamen overeen met al mijn klachten. En als kers op de taart start dan ook nog net het tv programma “Over mijn lijk”.
Ik legde alles maar gewoon op tafel bij de consulent. Gelukkig werd ik daar serieus genomen en er volgden wat bloedonderzoeken. Mijn bloedwaardes waren top, en ontstekingsactiviteit was niet te vinden. Maar mijn klachten bleven wel bestaan. Ik besloot ze maar even te parkeren en plakte er ook zelf maar de sticker “ontzwangeren” op.
De zorg voor Gyan geeft mij een ongelofelijk groot verantwoordelijkheidsgevoel. Er mag mij niets overkomen. Die kleine man kan nog lang niet zonder mij. En ook werd ik weer boos op mijn ex, want door hem ben ik chronische ziek. En soms is de druk van buitenaf van mensen die het allemaal goed bedoelen gewoon teveel. Het zorgde ervoor dat ik uit balans was. Niet dat mijn klachten er niet zijn, maar ze verergerden door de focus die ik erop legde.
Dat ik nog niet de oude ben is mij wel duidelijk. Ik ben moeder. Opeens heb ik een totaal ander leven. Dit wist ik allemaal wel van verhalen, maar door het zelf te ervaren werd ik er echt van bewust. Nog altijd heb ik last van mijn gewrichten en spieren en de trap is nog altijd killing. Maar ik zie dat dat ook komt door ‘niet goed voor mijzelf zorgen’. Alleen maar bezig zijn met zorgen dat je kind en je man niets te kort komen om er om 18:00 uur achter te komen dat je dan pas je eerste maaltijd eet en de hele dag met je haren recht overeind in pyjama door het huis hebt gehold. Ik heb de lat veel te hoog gelegd en veel te weinig rust ingelast. Dat kost me nu de kop.
Als ontzwangeren echt 9 maanden duurt dan heb ik nu nog 4 maanden de tijd om alles op een rij te krijgen. Eerst mijn energie maar eens de juiste kant uit laten stromen, mijn gewrichten en spieren los laten maken in de hoop dat mijn klachten gaan afnemen. Daarom staat mijn eerste bezoek bij de osteopaat gepland. Ik leer het wel.
Sabine
Vraag via Whatsapp 
