Ik had het genoegen tot ruim zes jaar geleden mijn beide ouders nog te hebben. Mijn moeder is eind 2009 overleden, zij had de ziekte van Alzheimer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn moeder al een paar jaar eerder ‘kwijt’ was. Deze ziekte is zo slopend voor je geest. De laatste jaren zat mijn moeder in een verpleeghuis, want ze kon uiteindelijk niks meer en herkende ook niemand meer.
Ruim 53 jaar waren ze getrouwd. Mijn vader bleef alleen over en sloeg zich er dapper doorheen. Eigenlijk waren het zes jaren van overleven voor mijn vader. Zonder mijn moeder was hij zijn andere helft kwijt.
Anderhalf jaar geleden ging het plotseling bergafwaarts met zijn gezondheid. Hij kreeg kanker aan zijn oor, maar kon door zijn slechte gezondheid niet meer geopereerd worden. Hij kreeg steeds minder eetlust en verloor ruim 14 kilo in 1 jaar tijd. Hij kon niet meer lopen en kwam in een rolstoel. Verschillende keren dachten wij, zijn kinderen, dat hij dood zou gaan, zoals een aantal maanden geleden door een longontsteking. Toch kwam hij er telkens weer bovenop. De laatste keer echter niet. Twee weken geleden is hij toch nog plotseling overleden. Waarom vertel ik dit allemaal? Om een beeld te schetsen van mijn ouders en hoe het aan het eind van hun leven met ze ging.
Mijn vader heeft nooit geweten dat ik hiv-positief ben. Ik weet het sinds vier jaar en vond dat ik mijn vader daar niet mee moest belasten. Hij was al oud (uiteindelijk ruim 89 jaar geworden) en heel broos. Wat zou de meerwaarde zijn? Hij zou zich vreselijk zorgen om mij hebben gemaakt. Dat wilde ik hem niet aandoen. Mijn oudste broer kreeg begin 2011 een zware hersenbloeding en is hier gedeeltelijk verlamd en met een slechte spraak uit gekomen. Datzelfde jaar hoorde mijn zus (toen 49 jaar) dat ze de ziekte van Parkinson heeft en diezelfde maand overleed mijn man. Een jaar later hoorde ik dat ik hiv-positief ben. Erger kon het naar mijn idee niet worden. Dus voor mijn vader wilde ik het niet nog erger maken en zeker omdat ik mij verder goed voel en een normaal leven leid.
Ik hoop net zo oud als mijn vader te worden, maar dan wel in betere gezondheid. Mijn vader is nu weer bij mijn moeder, zo voelt het voor mij. Het is goed zo. Ik wil mijn vader bedanken voor het feit dat ik mede door hem zo een optimistisch mens ben geworden.
Els
Vraag via Whatsapp 
