Vooroordelen

Toen ik werd gevraagd een presentatie over stigma voor te bereiden voor een training om voorlichtingen te gaan geven namens de Hiv Vereniging, schoten meteen meerdere dingen door mijn hoofd. Alles wat ik de laatste 2 jaar heb meegemaakt kwam in razend tempo voorbij.

En ik vond het lastig om al die dingen in één richting te sturen, dus ik heb van die beelden deze opsomming gemaakt, om het voor mezelf helder voor ogen te krijgen. Over mijn zoon, zijn school, mijn dochter, mijn familie, mijn voormalige werk en het dorp waar ik woon.

Als ik dan nu weer naar deze opsomming kijk, gaat het nergens over hiv en mijzelf. Mijn eigen verhaal komt nog wel een keer.

Het woord stigma, ik moet eerst nadenken over wat dat voor mij betekent. Vooroordeel.

Er zitten meer kanten aan een verhaal. En dat is ook zo met vooroordelen. Vooroordelen kunnen anderen over jou (en je hiv) hebben, maar je kunt zelf ook vooroordelen hebben. De ervaringen die ik met een aantal mensen heb gehad nadat bij mij de hiv-diagnose was gesteld, zorgen ervoor dat ik ook zo mijn vooroordelen heb. Naar hen toe, naar andere mensen.

Voordat ik überhaupt met mensen spreek, bedenk ik alvast of ik mijn medische dingen vertel, en bereid me voor op hoe iemand kan gaan reageren. Maar ook van mensen die al op de el hoogte zijn van mijn hiv, weeg ik af of ze positief dan wel negatief gaan reageren. Op basis van wat ik zelf heb meegemaakt, vertel ik de een wel over mijn hiv en de ander niet. Zeker ook bij mensen die op de hoogte zijn en die in het verleden negatief naar mij gedaan hebben, ga ik er al vanuit dat zij nu nog steeds liever met een boog om mij heen lopen. Terwijl dat soms echt niet terecht is. Mijn idee over hoe anderen over mij denken en hoe zij op mij reageren, is dus ook niet altijd juist. Ook ik heb zo mijn vooroordelen. Wat ik denk dat jij bedoelt of wat jij werkelijk bedoelt, dat hoeft helemaal niet hetzelfde te zijn.

Van een aantal mensen denk ik, dat zij na mijn vertrek bij mijn vorige werkgever, de kopjes vervangen hebben, en mijn werkkleding verbrand, maar of dat ook echt zo is..? Of dat zij er nu nog steeds zo over denken of dat het puur is hoe ik zelf denk dat zij over mij denken. Snap je me nog? Dat is en blijft lastig. Ook nu ik daar al een jaar niet meer werk, blijft het mij nog steeds beïnvloeden. Ik heb er last van, vind het moeilijk contact te leggen met nieuwe mensen. Ik heb ontzettend veel moeite om mijn zelfvertrouwen terug te krijgen.

De internist gaf mij stapels flyers en boekjes mee over hiv en over de Hiv Vereniging. Een daarvan was van het Marieke Bevelanderhuis. Via hun telefoonnummer kwam ik in contact met de besloten vrouwengroep Ladies Loving Life op internet. Mijn eerste contact met andere mensen met hiv was gelegd en het voelde als thuiskomen. Een warm bad.

In 2014 heb ik samen met mijn zus deelgenomen aan de workshopreeks Positief Leven. Mijn zus mocht bij uitzondering meedoen, ondanks dat ze hiv-negatief is. Het was voor mij, mijn zus en de mensen in de workshopreeks een heel nieuwe ervaring. Ineens was ik niet de enige met hiv in een groep, maar mijn zus de enige zonder hiv! En dat wij twee hetero omaatjes van rond de 40 zijn, is natuurlijk ook geen alledaags verschijnsel in zo'n workshop. Er ging een wereld voor ons open.
Na afloop ben ik mij alleen maar meer gaan verdiepen in hiv, de vereniging en het taboe op hiv dat nog zo aanwezig is in Nederland. Ik ben nog steeds niet uitgeleerd. En daarom heb ik me ook opgegeven voor een training bij de Hiv Vereniging.

Alie