Ik heb alles nu wel, denk ik. Koffertje ingepakt en kleine rugzak. Kleding voor een week. Bikini er toch maar even bij gedaan want je weet nooit. We zitten in het Beach hotel, vlak aan de Indische Oceaan. Ik ga naar de Wereld Aids Conferentie in Durban.
Ticket - check
Paspoort - check
Pillen - check
Brief van de arts - check
Als enige vrouw in een delegatie van 6. Maar hey, er gaat mooi wel een vrouw met hiv en dat is vet cool. Vooral omdat ik het ben, haha. Ik begin er onderhand zin in te krijgen, maar dat heeft echt wel even geduurd.
Weet je nog, de MH17? Dat was het vliegtuig waar onder andere Joep Lange in zat. Op weg naar de vorige conferentie - in Melbourne. Dat hij overleden was hakte er wel flink in bij mij. Ik kende hem persoonlijk en ik mis zijn positieve bevlogenheid. Maar dat is niet het enige waarom ik niet zo'n zin had om naar Durban te gaan. In een vorig leven reisde in veel en de hele wereld over. Ik werkte voor Fairtrade, ken je dat keurmerk voor eerlijke producten? Een geweldige baan waar ik heel veel mensen heb leren kennen, wereldwijd. Meestal waren het inspirerende reizen, doodvermoeiend ook. Maar het ging ook een keer goed mis. In Ivoorkust werden mijn Ivoriaanse begeleider en ik overvallen. We reden een 4-wheel drive en die was erg gewild voor de gewapende conflicten die zich in het grensgebied tussen Ivoorkust en Liberia afspeelden. Een gewapende overval door drie jonge mannen. Mijn begeleider heeft het niet overleefd, hij werd doodgeschoten. Ik overleefde het wel. Bont en blauw, gekneusd en geknakt, maar ik leefde.
Tien jaar na dato sliep ik nauwelijks meer: gevalletje PTSS. Naast cognitieve gedragstherapie kreeg ik een paar sessies EMDR en deze therapie was succesvol. Ik kon het achter me laten. Het werd van trauma-stoornis "gewoon" een nare herinnering.
Na die overval in 2000 ben ik niet meer in Afrika geweest. Dit is weer de eerste keer dat ik een echt verre reis maak. En Zuid-Afrika staat nu eenmaal niet bekend als het meest veilige land voor blanke reizigers. Ik heb een dochter van bijna 12 die van mij afhankelijk is. Waar begin ik aan...
Maar de knop is om. Ik heb er ondanks de zenuwen nu ook wel heel veel zin in. De laatste week heb ik heel bewust genoten van "klein geluk" zoals degenen die me op FB volgen hebben kunnen zien. Ik heb geleefd alsof het mijn laatste week zou kunnen zijn. En ik zag dat het goed was. Mijn dochter gaat allemaal leuke dingen doen en ze heeft vier keer zoveel bagage als ik. Ik voel me gelukkig dat ik weg kan gaan. Wetend dat zelfs als ik niet terugkom, zij omringd zal zijn door mensen die van haar houden en haar verder begeleiden naar volwassenheid.
In Durban ga ik met de International Community of Women vieren dat deze in 1992 in Amsterdam is opgericht. Ik ga rondneuzen in het Global Village om ideeen op te doen voor AIDS 2018. Want dan is het hier, in Amsterdam, ladies!
En we zullen er staan, als vrouwen met hiv in Nederland. Want dan kunnen vliegangst of reistrauma's niet worden opgevoerd als excuus. Ha! Ik ga jullie op de hoogte houden deze week. Volg het Posidivas blog!
Reina
Vraag via Whatsapp 
