Samen zelf doen

“Vandaag voel ik me voor het eerst echt 100% mijzelf en 100% geaccepteerd”. Dat was de uitspraak van een van de deelnemers aan de training voor peer-counselors van afgelopen weekend. Het raakte me. Ik ken deze vrouw al enkele jaren en voor mij persoonlijk is zij een rolmodel.

Het voorbeeld van een krachtige vrouw die hiv heeft geaccepteerd en geïntegreerd in haar leven en een positief en actief leven leidt.  Ze is een voormalig vluchteling die hier woont en in haar geboorteland ook heel actief is om bij te dragen aan de ontwikkelingsmogelijkheden van vrouwen en meisjes, veel van hen met hiv. Hoezo voelde uitgerekend zij zich voor het eerst 100% zichzelf? Zit er bij haar nog zoveel stigma dan?

Aan deze training van de Hiv Vereniging nemen zes vrouwen en zes mannen deel. Zij willen heel graag vanuit zichzelf iets bijdragen aan andere mensen met hiv, mensen die pas kort op de hoogte zijn, die ermee worstelen. Vrijwel al deze mensen hebben na hun hiv-diagnose contact gemist met iemand die het zelf ook heeft. Soms duurde het lang, wel jaren, voordat ze konden uitwisselen met iemand die begrijpt hoe het is om met hiv te leven. Begrijpt en doorvoelt wat het is, omdat hij of zij het ook heeft. En er zitten ook mensen bij die pas twee jaar weten dat ze hiv hebben, die de diepte in gegaan zijn en nu klaar zijn om andere te ondersteunen vanuit de door hen ontdekte innerlijke kracht.

De professionals in de zorg doen hun uiterste best om ons alle informatie te geven die we volgens hen nodig hebben, om onze gezondheid in de gaten te houden en ons te ondersteunen als het nodig is. Aan begrip een meedenken geen gebrek, zou je zeggen. Dat denken de professionals inderdaad vaak wel, want de zorg in Nederland is goed.  Hoe anders is het nu nog om hiv te hebben vergeleken een andere aandoening?  Valt wel mee toch?

Een tijdje geleden gaf ik een bijscholing over (leven met) hiv aan professionals en bracht aan de orde dat contact met andere mensen die ook hiv hebben, net als jij, voor kwaliteit van leven en voor acceptatie van groot belang is. Men was wat sceptisch: “Ja, maar jij weet toch ook niet wat ik heb? Ik kan ook wel een chronische aandoening hebben.” Dat kan. Natuurlijk kan dat. Maar het is vast geen hiv. Toch?

Niets werkt meer bevrijdend dan tijd doorbrengen met mensen die hetzelfde beleven als jij, die je niets hoeft uit te leggen en waar je niks voor hoeft achter te houden omdat ze diep van binnenuit begrijpen hoe het is. Dat is was deze vrouw voelde. 100% zichzelf kunnen zijn. Geen reserve over wat mensen van je zouden kunnen denken of achter je rug om gaan vertellen. Dat. Dus.

We moeten het gewoon samen zelf doen, met elkaar, voor elkaar. Join the club!

Reina