Na het Vrouwkracht weekend komt de ALV, de algemene ledenvergadering van de Hiv Vereniging. Soms is een ALV alleen een formaliteit en meestal zijn ALV’s ook saai, maar gisteren werd het jaarplan voor 2017 vastgesteld, werden er maar liefst 4 nieuwe bestuursleden gekozen en twee secties opgeheven.
De moeite waard om te komen dacht ik zo. Wij verwachten immers van de hiv vereniging dat ze ook vrouwen met hiv ondersteunen en aandacht hebben voor de specifieke belangen van vrouwen en hetero’s en migranten met hiv. Maar op het moment dat we invloed kunnen hebben zijn er van de meer dan 4000 hiv positieve vrouwen in Nederland er 2 aanwezig. De heteromannen met hiv doen het nog slechter, die zijn er helemaal niet. Die zitten niet alleen in de kast, maar in een kluis in een kelder.
Wat maakt het uit wie er in het bestuur zit? Het mooist is een bestuur dat een afspiegeling is van de populatie mensen met hiv in Nederland. Dat kan alleen als van de verschillende groepen: vrouwen, hetero mannen, (niet-westerse) migranten, jongeren, zich mensen beschikbaar stellen. Maar ook gisteren waren er geen kandidaten uit die groepen. En dus heb ik gestemd op de 4 homomannen tussen de 40 en de 60, die zich wel in willen zetten voor het bestuur van de vereniging. Voor één van hen gold dat ik enige twijfel had, in zijn motivatie lag het accent voor mij te veel op homomannen, maar ik heb liever een compleet bestuur dan een onderbezet bestuur. En ik kan hem natuurlijk altijd nog ongevraagd mijn mening geven m.b.t. tot zijn portefeuille, waarin oa. het test beleid. Veel meer dan voor homomannen is het voor hetero’s belangrijk dat hiv testen beter (en anoniem) beschikbaar komen. Hetero’s worden gemiddeld later gediagnosticeerd met gevolgen voor hun fysieke en mentale gezondheid. De eerstelijns gezondheidszorg komt niet zo gauw op het idee dat een hetero een hiv infectie kan hebben. Als hetero vang je bij de GGD bot en veel huisartsen praten het idee van een hiv-infectie weg, de kans is zo klein…Nou én? als je hem over het hoofd ziet, kan het fataal zijn! Er is natuurlijk wel een truc. Als je je zorgen maakt of je hiv hebt en je huisarts neemt het niet serieus, kun je je aanmelden bij de bloedbank dan krijg je een gratis hivtest, helaas niet anoniem.
Na de bestuursverkiezing het jaarplan en de begroting. Beiden waren helemaal omgegooid. Hierdoor hebben we zowel bij jaarplan als begroting relatief veel over vorm i.p.v. inhoud gepraat. Het zal wel wennen. Het doet me een beetje aan dashboards m.b.t. vorderingen uit mijn werk denken. Ik stel voor dat ze key performance indicatoren gaan vaststellen en dan bij iedere activiteit groen, geel of rood scoren en dan de vorderingen laten zien op de volgende ALV. Dat kunnen we dan ook als professionaliseren en bedrijfsmatig werken verkopen aan de subsidiegevers en sponsors. Inhoudelijk was het jaarplan niet zo vernieuwend, dat kan ook niet, want het is onderdeel van een eerder vastgesteld 5 jaren beleid. Naast voorbereiding op het AIDS2018, zijn jaarplan en begroting een voortzetting van wat de vereniging al jaren doet.
Dan de op te heffen secties. Ik heb wat reserve bij de opheffing van het Marieke Bevelander huis. Hoe goed het Servicepunt ook functioneert, het Marieke Bevelander huis bood face to face lotgenotencontact. Die mogelijkheid verdwijnt helaas. Maar als de vrijwilligers zelf aangeven dat zij niet de aansluiting hebben bij de veranderde doelgroep, dan houdt het op. Eigenlijk is het al opgehouden en is de opheffing alleen een formaliteit.
Na de ALV worden we een beetje opgewarmd voor het AIDS2018, er zijn heel veel vrijwilligers nodig. Door die presentatie en discussie in combinatie met de ALV is het toch net wat minder saai. En zo’n ALV is ook gewoon om te netwerken, en een beetje gezelligheid. Wie ben je, waaruit bestaat je betrokkenheid? Soms een vleugje lotgenoten contact. Het was weer goed er geweest te zijn, als we ons gezicht niet laten zien en onze stem niet laten horen, kunnen ze vergeten dat we bestaan.
Elleke
Vraag via Whatsapp 
