De artsen van de toekomst

Van mijn verpleegkundig specialist Robin Ackens kreeg ik vraag of ik wilde meewerken aan een avond over hiv voor studenten geneeskunde van de universiteit van Maastricht. Ik zou worden geïnterviewd en mijn aandeel in het college zou zijn dat ik vertelde over de impact van hiv op mijn leven.

Natuurlijk hoefde ik niet lang na te denken. Het leek me spannend, maar ook erg leuk! Ik heb van professionals zoveel stigma ervaren dat ik graag iedere kans aangrijp om mensen in de zorg – en zeker zij die daarvoor nog leren – op het juiste been te zetten. Er is nog een hoop werk te doen op dat gebied.

Gisteravond was het dan zo ver. Studievereniging IFMSA-Maastricht organiseerde een Dr. House avond over hiv en aids. De zaal zat tjokvol met 100 studenten geneeskunde. Pffff, het zweet brak me uit!

De avond was echt leuk opgezet. Er werd een lekker theatrale Amerikaanse uitzending van Dr. House getoond waarin een patiënt behalve hiv nog allerlei andere klachten heeft. In deze serie is Dr. House altijd de arts waar de echte moeilijke gevallen naartoe gaan. Na veel onderzoeken en out-of-the box denken heeft hij het uiteindelijk bij het rechte eind als hij een diagnose stelt. Maar daar gaat wel van alles aan onderzoeken en hypotheses aan vooraf. Tijdens de onderzoeken naar de oorzaak van de klachten en het toewerken naar een diagnose passeerde van alles de revue, waaronder een spatincident met geïnfecteerd bloed in het oog van de verpleegkundige. Dat leidde tot vliegende paniek in de serie en ook tot geroezemoes en opmerkingen uit de zaal met studenten.

Het beeld werd een aantal keer stopgezet. Internist-infectioloog Dirk Posthouwer legde dan uit hoe hiv de cel binnenkomt en zich vermenigvuldigt, wat CD4 cellen zijn en wat hun functie is, wat viral load is, welke medicatie er is en hoe die werkt, risico's op overdracht en nog meer moeilijke maar interessante medische termen die ik nu alweer vergeten ben.

Na het zien van de aflevering en de medische uitleg door de internist was het tijd voor de realiteit van alledag en leven met hiv in Nederland. Robin interviewde mij hoe het leven na een hiv-diagnose eigenlijk is. Hij had me ter voorbereiding al een hele lijst vragen gestuurd, dus ik wist wat er kwam:
Hoe ben ik erachter gekomen, hoe gaat de behandeling in zijn werk, hoe is het om te leven met hiv, enzovoort. Maar ook vroeg hij of er in Nederland stigma ervaren wordt, en wat ik wilde meegeven aan studenten. Ik heb een aantal onaangename ervaringen genoemd die ik zelf en mijn partner hebben meegemaakt, maar ook heb ik voorbeelden uit onze community aangedragen.

Wat dacht je ervan dat mijn partner naar de huisarts gaat voor een uitgebreide soa en hiv test en dat de huisarts hem dan plompverloren vraagt of hij wel zeker weet dat hij een relatie wil met iemand die hiv-positief is? Of kwetsende opmerkingen toen de MH17 neerstortte, “omdat daar veel mensen inzaten die ervoor zorgden dat onze zorgpremie zo hoog is. Opgeruimd staat netjes". Ik kon voorbeelden geven die het voor de studenten echt deed leven hoe naar het moet zijn om dit zelf mee te maken.  Ik heb hen, de artsen van de toekomst, kunnen meegeven dat dit soort dingen echt onnodig pijn doen en veel verdriet veroorzaken. En dat het door dit soort ervaringen nog lastiger wordt om open te zijn over hiv.

Maar wat ik hen vooral wilde meegeven is dat wij, net als zij, gewoon mensen zijn. Dat zij ons als zorgprofessional moeten behandelen en begeleiden zoals ook zij behandeld en begeleid willen worden. Dat we een mond hebben, dat we kunnen praten, en dat wij het veel fijner vinden om een paar vragen zelf te beantwoorden dan dat er over het antwoord gespeculeerd wordt, gevoed door onwetendheid of vooroordelen.

Dat kwam aan. Door de vele vragen en reacties uit de zaal werd mij duidelijk dat mijn boodschap was overgekomen. En ja, ik vond het doodeng, maar wat ben ik blij dat ik deze kans gegrepen heb!

Sabine