Nu ik even een weekje vakantie heb en Gyan lekker slaapt heb ik weer even de tijd en de energie om een rollercoaster update te schrijven. Door de drukte van alledag schuif ik zoiets vaak voor me uit. Die drukte van alledag, dat is me wat hoor. Ik werk tijdelijk 40 uur per week. Het is zo ontzettend druk dat ze mij gevraagd hebben of ik meer kon werken om de piek eraf te halen.
Nou, die 40 uur werk ik al vanaf januari maar ik zie de piek nog niet verdwijnen. Ik merkte twee weken voor mijn vakantie dat ik er wel klaar mee was. De vraag bleef komen om cliënten op te starten. En mijn cliënt dossiers waren een puinhoop, de administratie kreeg ik niet meer bijgewerkt. Ik liep achter de feiten aan en begon zaken te vergeten. Bij thuiskomst was ik dan zo moe dat ik vaak nadat ik Gyan op bed had gelegd er zelf ook maar in kroop. Nou, dat is nu ook niet echt bevorderlijk voor je relatie. In de weekenden loop ik dan thuis weer achter de feiten aan. Huishouden moest toch een keer gedaan worden. Patrick zette een tandje bij waar hij kon, maar ook hij moest vaak overwerken. Het resultaat was dat we bijna op de automatische piloot functioneerden Ons gezinsleven beperkte zich tot samen avondeten.
Tijd voor die rem, dus! Gesprek met mijn manager aangevraagd, aangegeven dat ik terug wil naar 32 uur per week. Uitgelegd dat ik daarmee behalve voor mezelf ook voor de organisatie zorg, want aan een medewerker met een burn-out heeft niemand iets. Gelukkig begreep mijn manager het, dus afgesproken dat ik per mei terug ga naar 32 uur. Ik hang de vlag uit, heerlijk! Ik kan nu al genieten van de gedachte dat ik weer iedere vrijdag bij mijn kleine mannetje ben.
Naast de drukte op het werk is er ook nog vrijwilligerswerk waar mijn aandacht naar toe gaat. In oktober heb ik een training voor peer-counselors gevolgd bij de Hiv Vereniging. Ik begeleid nu mensen met hiv die de aansluiting met de vereniging uit zichzelf niet maken en soms akelig in een isolement terecht zijn gekomen Aanvragen voor peer-counseling in Limburg komen bij mij terecht. Voor mensen is de stap naar iemand anders die ook leeft met hiv soms zó ontzettend groot! Ik vind het erg leuk om te doen, zeker als je terug hoort dat iemand er echt iets aan gehad heeft. Dan juich ik van binnen wel even, want daar doe ik het immers voor! En verder zijn Nikki en ik samen druk bezig om de Hiv Vereniging ook te planten in Limburg. Langzaam lijkt het of ons harde werken en onze lange adem beloond wordt. Heb je het artikel in de plus> al gelezen? Er zijn contacten gelegd en er worden activiteiten georganiseerd. 23 juni onze eerste inlooplunch. Best wel heel cool!
Mocht je geïnteresseerd zijn, kijk dan op de agenda op de site van de Hiv Vereniging. Natuurlijk zijn jullie welkom!
Sabine
Vraag via Whatsapp 
