Taïna (35) krijgt tijdens een sollicitatiegesprek de vraag of ze overdag medicijnen gebruikt. Dat doet ze niet, maar ze zegt er wel bij dat ze ’s avonds medicatie slikt vanwege haar hiv-infectie. De werkgever reageert heel positief op haar openheid.
Taïna uit Almere volgt de mbo-opleiding Persoonlijk begeleider specifieke doelgroepen (waaronder dementerenden, mensen met een beperking en gedetineerden). Ze leeft sinds 2004 met hiv en is heel open over haar status. “De hele familie en al mijn vrienden en vriendinnen weten het. Maar dat is wel van de laatste anderhalf à twee jaar hoor. Ook op haar opleiding heeft ze erover verteld. “We kregen een keer de opdracht om ons grootste geheim op te schijven. Met die briefjes zelf werd niets gedaan, maar de docent vroeg wel of iemand zijn of haar geheim wilde delen. Dat heb ik toen gedaan. Ik kreeg erg positieve reacties. En ik heb toen ook veel informatie over leven met hiv kunnen geven.”
In het kader van de opleiding moet ze een jaar stagelopen. Tijdens een zoektocht op internet naar een mogelijke stageplek komt ze terecht bij een stichting die werkt voor (ex-)gedetineerden, van diverse nationaliteiten. “Dat sprak me vanwege de doelgroep heel erg aan.” Taïna wordt uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek. “Nadat ik me had voorgesteld en we een tijdje hadden gepraat, vroeg de ander of ik medicijnen gebruikte. Ja, zei ik. Toen vroeg hij of het belangrijk was dat ik die medicijnen overdag slikte. Omdat ik binnen de gevangenis zou werken, was het nodig dat er in dat geval een verklaring zou komen zodat ik die medicatie mee naar binnen zou mogen nemen. Toen zei ik dat dat niet nodig was, omdat ik mijn medicatie altijd ’s avonds inneem. Ik zag dat hij nieuwsgierig werd – en ik bedacht me dat het geen kwaad kon om er open over te zijn. Dus vertelde ik dat ik hiv heb. Hij reageerde heel positief en wilde meer weten. Ik heb hem toen wat verteld over hiv in het algemeen en over mijn leven met hiv. Hij vond het heel interessant en hij vond het knap dat ik er open over was tegen hem.”Na afloop van het gesprek gaat Taïna met een goed gevoel naar huis. Of ze de stageplaats wel of niet heeft, maakt haar niet veel uit, ze heeft in ieder geval weer iemand over hiv kunnen vertellen.
Dat Taïna de kracht heeft om open te zijn over haar status, komt volgens haar door eerdere levenservaringen. “Ik heb altijd geleerd niet bij de pakken neer te zitten, maar door te gaan en positief te blijven over de toekomst. Daarbij ben ik al op mijn 17e moeder geworden. Dat maakte me al vroeg volwassen.” Ook haar geloof in God geeft haar kracht. “Ze zeggen altijd dat iedereen zijn eigen kruis draagt, en dit is blijkbaar het mijne. Als ik het niet had kunnen dragen, had ik dit niet gekregen. Dus ik vecht ervoor.” Met deze houding aanvaardt Taïna ook haar hiv-diagnose. “Ik heb er niet om getreurd of gehuild; het is mijn lot. Dat heb ik geaccepteerd en ik keek vooral vooruit: hoe nu verder, wat zijn de stappen en welke mogelijkheden zijn er?”
Op dezelfde dag als het sollicitatiegesprek krijgt Taïna te horen dat ze is aangenomen en inmiddels loopt ze er al een aantal maanden met veel plezier stage. “Naast mijn gesprekspartner is ook mijn andere leidinggevende op de hoogte van mijn hiv-status. De collega’s weten het niet. Dat zijn namelijk vooral jongeren die hier net als ik stagelopen. Ik heb hen wel verteld dat ik vrijwilligerswerk doe voor de Hiv Vereniging en hen het een en ander over hiv verteld. Maar dat ik zelf ook hiv heb, weten ze niet.”
Open zijn over haar status geeft Taïna alleen nog maar meer kracht. “Ik heb het lang genoeg alleen ‘gedragen’. Nu breng ik een boodschap naar buiten. Te veel mensen weten er maar weinig van. Ik wil dat graag helpen veranderen door zelf open erover te zijn. Maar dat is mijn keuze. Wees wat dat betreft altijd jezelf. Volg je gevoel en laat dat niet beïnvloeden door een ander.”
Vraag via Whatsapp 
