Frank (36) krijgt in 2012, na een periode van vage klachten en uitval op zijn werk, te horen dat hij hiv heeft. Hij vertelt het kort daarna aan zijn leidinggevende, iets waarvan hij nu weet dat hij dat beter niet had kunnen doen. Althans, niet op dat moment. Gelukkig staat hij twee jaar later tijdens zijn sollicitatie voor een nieuwe functie veel steviger in zijn schoenen. “Door mijn openheid kan ik gewoon mezelf zijn, ook op mijn werk.”
“Ik werkte in 2012 bij een zorginstelling, als verzorgende individuele gezondheidszorg. Voor de cliënten in de zorgflat deed ik een aantal huishoudelijke taken en hun lichamelijke verzorging.” Aan het woord is Frank (36) uit Koningsbosch (L.). Op een gegeven moment moet hij zich diverse keren ziekmelden, vanwege vage lichamelijke klachten. Frank weet niet wat er aan de hand is, totdat blijkt dat hij hiv heeft. “Dat was een flinke schok. Ik wist er niet goed mee om te gaan. En ik twijfelde enorm of ik het wel of niet op mijn werk zou vertellen. Ik besloot dat wel te doen. Ik wilde een verklaring geven voor mijn ziekteverzuim, en vervolgens gewoon weer aan het werk gaan.”Die kans krijgt Frank echter niet. Zijn leidinggevende meldt Frank per direct weer volledig arbeidsongeschikt. “Hij zei dat hij eerst wilde uitzoeken of ik überhaupt nog wel zou mogen werken. Dat was zo kort na mijn diagnose een enorme klap in mijn gezicht.”
Het accepteren van een leven met hiv en de reactie van zijn leidinggevende maken dat Frank in een negatieve spiraal terecht komt. “Uiteindelijk heb ik in 2014 professionele hulp gezocht om met mezelf overweg te kunnen. Pas in 2017 voelde ik me weer sterk genoeg om aan het werk te gaan.” Frank gaat dan wel op zoek naar een andere werkgever. “De vorige heeft me echt laten vallen. Mijn leidinggevende heeft nooit iets van zich laten horen en op een schriftelijke klacht van mij is ook niet gereageerd.”
In de tussentijd is Frank vrijwilliger geworden bij de Hiv Vereniging; hij post daarover op social media. “Dat was een van de redenen om in het sollicitatiegesprek open te zijn over mijn hiv-status. Ze zouden dat toch wel zien op Instagram en Facebook, schatte ik in. En ik wilde voorkomen dat het weer net zo zou gaan als op mijn vorige werk. Bovendien stond ik veel steviger in mijn schoenen: ik wist veel meer over hiv en over werken met hiv dan die eerste keer.”
In het sollicitatiegesprek vertelt Frank dat hij voorlichting geeft over leven met hiv, als ervaringsdeskundige. “Daar werd heel goed op gereageerd: ze toonden begrip en stelden meerdere vragen. Heel positief vond ik het. Ik heb toen ook het een en ander kunnen vertellen over leven met hiv anno nu.”
Bij zijn nieuwe werkgever gaat Frank aan de slag als coördinator zorg en diensten. Naast de lichamelijke verzorging van de cliënten krijgt hij een aantal coördinerende taken in de zorg voor de cliënt. “Ik ben gewoon weer lekker aan het werk gegaan. De collega’s die ik in het sollicitatiegesprek had gesproken, vroegen er nog wel eens naar, maar bij de andere collega’s bracht ik het niet ter sprake.” Maar langzamerhand leren alle collega’s hem beter kennen en zien ook zij op social media dat hij vrijwilligerswerk doet voor de Hiv Vereniging. “Als ze daarnaar vroegen, was dat voor mij een goed moment om het te vertellen.”
Frank is blij dat hij nu open is over zijn status. “Ik kan gewoon mezelf zijn, ook op mijn werk. Daardoor heb ik minder last van spanning en werk ik met plezier. En ik zeg altijd tegen mijn collega’s dat ze niet óver me moeten praten, maar mét me. Als ze vragen hebben, moeten ze die gewoon aan mij stellen.” Frank heeft er wel voor gekozen het niet te vertellen aan de cliënten en hun familieleden. “Voor mijn dementerende cliënten en hun familieleden heeft het geen meerwaarde het te weten.”
De belangrijkste les die Frank heeft geleerd is dat je moet opletten met wat je zegt. “Niet alles hoeft gezegd te worden”, zegt hij. “De Nederlandse wet beschermt je privacy, ook op je werk.” En wacht niet te lang met het zoeken van informatie, is Franks ervaring. “Zorg dat je goed weet waar je het over gaat hebben, welke vragen er mogelijk op je afkomen en hoe je die kunt beantwoorden. Dat maakt dat je stevig in je schoenen staat. Daarbij: blijf gewoon jezelf. En er zijn altijd mensen met wie je kunt praten over hoe je het kunt aanpakken.”
Vraag via Whatsapp 
