Mijn vrienden en vriendinnen hebben het goed opgevangen. Ze waren wel geschrokken natuurlijk, want ze geven om me. Ze hadden heel veel vragen aan me zoals: hoe is dat gebeurd of weet je van wie dat afkomt en hoe gaat het nu met je en nog een heleboel vragen. Plus nog een hoop uitleg wat hiv inhoudt aan hen omdat sommige weinig ervan weten.
De een denkt: je kan oud worden ermee, terwijl een ander meteen denkt: ‘je gaat binnenkort dood’. Zoals bij mijn beste vriendin (toentertijd), die helemaal instortte en dat had ik niet verwacht. Ik heb maar gezegd dat er een fout is gemaakt en dat ik het niet heb. Ik had niet de energie om én voor mij én ook voor haar sterk te zijn op dat moment. Tijdens mijn burn-out heeft ze wel wat moeten incasseren van mij. Daardoor is het contact verbroken. Ik heb er voor gekozen om het zo te laten, want uitleggen waar mijn burn-out vandaan kwam zouden we beide niets mee opschieten.
Selecteren
Toen ik me afvroeg wie ik het wel en niet vertel, kwam dat voor mij erop neer wie nu mijn echte vrienden zijn en met wie ik simpelweg alleen bevriend ben. Ik moest een selectie maken. En dan mezelf afvragen is het wel zo belangrijk dat zij het weten? Wat schieten zij en ik ermee op? Aangezien ik een burn-out heb gehad, heb ik mijn vrienden uitgelegd wat er speelde. Ook aan mijn werkgever heb ik het verteld. Let wel, ik zou de meesten niet aanraden om hen werkgever dit te vertellen. Mijn werkgever heeft me goed opgevangen en me de ruimte gegeven, zoals ik ook had verwacht.
Mijn moeder
Het moeilijkste was het om het aan mijn moeder te vertellen (mijn vader is uit beeld). Ik had verwacht dat ze helemaal zou instorten, maar ze nam de info goed op. Ze was alleen kwaad dat ik het twee jaar al voor haar had verzwegen. Ik zei ook tegen haar dat ik het eigenlijk nooit aan haar wilde vertellen en dat kwetste haar. Ze zei: dus je wou me helemaal niet de gelegenheid geven om me voor te bereiden voor als het zo ver is. Waarop ik antwoordde: jij gaat eerder dood dan ik.
Vraag via Whatsapp 
