Blog

Vroeger….(oma spreekt…) toen ik nog jonger was, gingen wij als familie vrijwel nooit op vakantie. Maar als we weggingen, dan werden fietsen op de aanhanger geladen en iedereen kreeg een sporttas volgepakt met kleding. En er gingen tassen vol boodschappen mee. Veel werd uiteraard zo weer ingeladen als je terug ging.

Het is 2018, en ik zat vanmiddag te denken dat het wel een jaar van jubilea is. Dit jaar 5 jaar na mijn diagnose. Maar ook 10 jaar na 2008. Ik ben op zich een open boek over alles wat ik doe en wat in mijn leven speelt. Maar 2008 was een jaar dat alles in mijn leven stukje bij beetje kapot ging.

Posidivas had te maken met een terugslag omdat de coördinatoren die zich in het voorjaar als duo hadden gemeld  beiden  om gezondheidsredenen hun activiteiten moesten stopzetten.  Door hen werd rond Internationale Vrouwendag een grote bijeenkomst georganiseerd in Nieuwegein. Hier waren 35 vrouwen  (en 13 kinderen) aanwezig en er was grote diversiteit.

In het Vrouwkrachtweekend hadden we in het keuzeprogramma een workshop “Hiv en ouder worden” en een workshop “Gezond leven met hiv”. Dit is in de uitvoering één workshop geworden, vanwege o.a. de aantallen. De onderwerpen hebben ook veel raakvlakken, dus om dit tot één workshop samen te voegen was geen probleem.

“Ik ben Linda, ik ben niet hiv!” “Ik heb hiv en God houdt van mij.”Dit zijn o.a. bemoedigingen die ik kreeg vanuit het Vrouwkracht weekend!

Een lege batterij, maar een vol hart. Dat was het gevoel dat ik afgelopen zondagmiddag had toen iedereen vertrokken was naar huis en ik nog even wachtte op mijn vervoer.

Een terugblik op het Vrouwkracht weekend in Drenthe.

Hopelijk kun je de Engelse taal volgen van onderstaand verhaal - en lees het uiteraard ook van achter naar voren!

De tijd van het jaar zal het zijn. Terugkijken op dat wat voorbij is, en de pijn voelen van gemis van mensen die er niet meer zijn. En dan die korte dagen, dat werkt ook niet mee. De lampjes in mijn tuin die ik met een tijdklok zo ingesteld heb dat ze mijn donkere dagen verlichten konden de laatste dagen voor kerst mijn gemoed niet meer verlichten.

Uitgenodigd om voorlichting te geven aan medewerkers van de farmaceut Janssen.Er waren meerdere patiëntenverenigingen aanwezig waaronder dus ook een afvaardiging voorlichters van de Hiv Vereniging.

Mijn dochter van bijna dertien verzucht wel eens “Mam, jij hebt gewoon ADHD…” Nu zijn pubers over het algemeen nogal lui en is deze geen uitzondering, dus ik weet wie het zegt. Mijn dagen zijn goed gevuld en vaak eigenlijk een beetje te goed. Ik verzucht regelmatig dat 24 uur op een dag niet genoeg is.

In 1999 zat ik in de stoel bij de GGD en kreeg nieuws dat mijn leven op zijn kop zette. Ik had altijd een bepaald toekomstbeeld van wanneer ik mijn 30e levensjaar zou naderen: afscheid nemen van mijn onbezonnen jeugd en me gaan settelen. Een leuke baan, auto, een huisje kopen met een leuke partner en een gezinnetje stichten. Kortom huisje, boompje, beestje.

Eigenlijk gaat alles wel heel goed. Ken je dat? Zo’n opening en dat er dan eigenlijk een "maar" komt?

Nu ik even een weekje vakantie heb en Gyan lekker slaapt heb ik weer even de tijd en de energie om een rollercoaster update te schrijven. Door de drukte van alledag schuif ik zoiets vaak voor me uit. Die drukte van alledag, dat is me wat hoor. Ik werk tijdelijk 40 uur per week. Het is zo ontzettend druk dat ze mij gevraagd hebben of ik meer kon werken om de piek eraf te halen.

Knowing the darker shades of life all too well, I always do my utmost to focus on the lighter & brighter ones. Having returned last week from an amazing month in Thailand, Bali & Gili Air, my heart is still overflowing with joy and gratefulness for all the inspirational encounters & experiences had and shared.